Aby wykonać przyłącze trzeba złożyć wniosek o wydanie warunków technicznych przyłączenia do kanalizacji w przedsiębiorstwie wodociągowo-kanalizacyjnym. We wniosku trzeba podać m.in. dane personalne inwestora, tytuł prawny do nieruchomości oraz ilość ścieków, jaka będzie odprowadzana. Można dokonać tego w biurze obsługi klienta pracownicy biura pomogą wypełnić druk wniosku. Jeżeli istnieją techniczne możliwości odbioru ścieków do sieci, przedsiębiorstwo opracuje warunki techniczne przyłączenia. Wydanie warunków to pierwszy koszt, rzędu stu złotych. 

Po otrzymaniu warunków, trzeba odwiedzić geodetę, który sporządzi stosowną mapę konieczną do wykonania projektu. Geodeta dostarczy mapę terenu, na której naniesie przebieg różnych podziemnych instalacji znajdujących się na terenie przyszłej inwestycji, z ich właścicielami. Chodzi o to, by w momencie rozpoczęcia prac budowlanych niczego nie uszkodzić. Miejsce przyszłej budowy geodeta powinien odwiedzić osobiście, aby uzupełnić zmiany, jakie nastąpiły od ostatniej aktualizacji mapy poprzez m.in. wykonanie wywiadu, co pojawiło się na i pod ziemią, a zostało pominięte i uzupełnić. Usługa ta kosztuje kilkaset złotych.

 

W czasie, gdy geodeta opracowuje mapę, poszukujemy projektanta, który sporządzi projekt przyłącza. Nawiązanie kontaktu z projektantem powinno odbyć się zanim otrzymamy mapę, aby nie straciła ona aktualności. Każda zmiana w terenie wskutek innych prac budowlanych prowadzonych np. przez służby drogowe, dystrybutorów sieci, czy też sąsiadów po sporządzeniu mapy powoduje konieczność ponownej aktualizacji i dodatkowy wydatek. Koszt wykonania tej dokumentacji sięga najczęściej około kilkaset złotych. Oprócz tego projektant musi dokonać konsultacji na naradzie koordynacyjnej i w przedsiębiorstwie wodociągowo-kanalizacyjnym, a często również w przedsiębiorstwach dystrybucyjnych innych branż posiadających swoje sieci w terenie inwestycji. Każde uzgodnienie kosztuje kolejne kilkadziesiąt, a niekiedy kilkaset złotych. Jeżeli przewód kanalizacyjny zlokalizowany jest pod drogą publiczną, trzeba przygotować projekt reorganizacji ruchu na czas prowadzenia robót, czyli oznakowanie zwężenia jezdni, ograniczeń itp. Wybudowanie przyłącza w pasie drogowym wymaga uzyskania decyzji administracyjnej od właściwego zarządcy drogi i poniesienia opłaty za umieszczenie urządzenia. Stawki opłat są różne dla poszczególnych dróg (krajowe, wojewódzkie, powiatowe).

 

Przed „wbiciem łopaty” konieczne jest uzyskanie pozwolenia na budowę lub (najczęściej) dokonanie zgłoszenia Zgłoszenie zamiaru wykonania robót budowlanych należy złożyć we właściwym organie administracji architektoniczno-budowlanej, czyli do starosty, wojewody bądź prezydenta miasta na prawach powiatu. Starosta czy prezydent miasta udziela tak zwanej milczącej zgody. Jeśli w terminie 21 dni od daty przedłożenia wniosku nie otrzymamy żadnego sprzeciwu, oznacza to, że możemy rozpocząć wykonywanie robót i realizację budowy przyłącza. Inwestor może też zwrócić się do urzędu o wydanie zaświadczenia o niewniesieniu sprzeciwu. Następnie zatrudniamy wykonawcę, który posiada uprawnienia budowlane tzw. „sanitarne”. Wykonawca (lub inwestor) przed przystąpieniem do wykopów powinien umówić się z przedsiębiorstwem, co do terminu odbioru robót. Przed zasypaniem wykopu trzeba sprowadzić również geodetę, aby zinwentaryzował nowo wybudowane przyłącze oraz przedstawicieli gestorów obcych sieci w przypadku skrzyżowań lub zbliżeń do urządzeń uzbrojenia terenu, a także uzyskać od nich protokoły odbioru (niekiedy za odpłatnością). Po dokonaniu odbioru robót w terenie i zainwentaryzowaniu można zasypać wykop. Budowę należy udokumentować w Zasobach Geodezji Państwowej. Obsługa geodezyjna pochłonie kolejne kilkaset złotych. Ostatnim etapem jest sporządzenie protokołu odbioru przy udziale inwestora, wykonawcy i eksploatatora sieci oraz złożenie wniosku o zawarcie umowy na odprowadzanie ścieków. Gdy inwestor zamienił szambo na przyłącze kanalizacyjne, powinien zlikwidować szambo, czyli opróżnić, rozebrać i zasypać najlepiej wapnem palonym i piaskiem oraz dobrze zagęścić.

 

W większości przypadków nie będzie to możliwe. Przyłącze musi spełniać szereg wymogów technicznych, aby mogło przejść procedurę odbioru technicznego. Już sama średnica minimalna wynosząca 160 mm dyskryminuje większość starych przykanalików do szamba. Ponadto należy stwierdzić szczelność przyłącza, prawidłowe ułożenie, właściwe wykonanie skrzyżowań z urządzeniami uzbrojenia terenu itd. Szczególnie niebezpieczne są skrzyżowania z sieciami gazowymi, dlatego muszą być one zabezpieczone dodatkowymi rurami ochronnymi i podlegają odbiorowi przez przedstawiciela zakładu gazowniczego. Niedopuszczalne jest odprowadzanie do kanalizacji sanitarnej innego rodzaju ścieków (gnojowicy, ścieków opadowych itp.).  

 

Czasami zdarza się tak, że po wykonaniu kanalizacji, w łazience pojawia się nieprzyjemny zapach. Przyczyny mogą być różne, np. błąd na etapie projektu, błąd wykonawcy, ale najczęściej wadliwa instalacja w budynku. Z przepisów budowlanych wynika obowiązek wyprowadzenia pionu nad dach budynku – jest to tzw. rura wywiewna, dzięki której instalacja kanalizacyjna jest przewietrzana i aby była skuteczna musi być odpowiedniej średnicy. Jeśli fachowiec zlekceważy to zalecenie, to problem z fetorem w łazience pojawi się na pewno. Inna rzecz to problem uszczelek w rurach, które niektórzy „fachowcy” często wyjmują, by ułatwić sobie pracę. Skutek podobny jest do opisanego w pierwszym przypadku.

Warto wybierać wykonawców, którzy są uporządkowani tzn. mają materiały nowe od jednego producenta, narzędzia, działają logicznie, bez piętrzenia dodatkowej pracy. Jeśli na placu budowy jest porządek, rury nie „walają się”, narzędzia nie są pomieszane prawdopodobnie inwestor jest w dobrych rękach. Jeśli rura ułożona jest prostymi odcinkami na podbudowie z ubitego piasku, a każda zmiana kierunku wykonana jest przy pomocy kształtek oraz studzienek rewizyjnych – prace przebiegają prawidłowo. Na placu budowy trzeba też obserwować, czy w kielichy rur wkładane są uszczelki. Instalacja składa się z określonych elementów i nie można, ot tak sobie, dowolnie ich usuwać.

 

Nie da się odpowiedzieć jednym zdaniem na tak postawione pytanie, ale tanio nie jest. Powyżej zostały wymienione ważniejsze składniki kosztów budowy przyłącza. Przy niewielkich (kilkumetrowych) odległościach od przyłączanego budynku do sieci wartość materiału i robocizny na wykonanie przyłącza stanowi nikły ułamek całkowitych kosztów inwestycji. Zdarza się, że na „papierologię” trzeba poświęcić więcej czasu i wydać kilka, a nawet kilkanaście razy więcej pieniędzy niż na samo wbudowanie przewodu. Po podłączeniu do sieci zapłacimy za ilość odprowadzonych ścieków równoważną ilości pobranej wody z wodociągu oraz z własnych źródeł. Jeżeli posiadamy indywidualne ujęcie wody (studnię) warto zaopatrzyć się w dodatkowy wodomierz zainstalowany przy zestawie hydroforowym. Zapłacimy wówczas za ilość faktycznie odprowadzanych ścieków. Jeżeli nie zainstalujemy wodomierza ilość zostanie określona arbitralnie na podstawie średnich norm zużycia wody, co na pewno nie będzie dokładne i z reguły mało korzystne.